تو به من خندیدی و نمی دانستی

من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

غضب آلود به من كرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاك

و تو رفتی و هنوز،

سالهاست كه در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تكرار كنان می دهد آزارم

و من اندیشه كنان غرق در این پندارم

كه چرا باغچه كوچك ما سیب نداشت

و كسي را ديدم
   نه كه در خواب
   نه در غوطه گرداب
   نه در جنگل و مرداب
   نه در دشت پر از مه
   نه در خاك ونه در باد
   نه در تابش مهتاب
        در آن سوي پر از نور
        در آن پنجره دور
        در آن خانه اميد
        در آن سرو و در آن بيد
        در آن گوشه پنهان
        در آن چشم پر از اشك
        در آن روح پر از عرش
كه بوداست نمايان
همان كودك خندان

من به تو خنديدم
چون كه مي دانستم
تو به چه دلهره از باغچه ی همسايه سيب را دزديدي
پدرم از پي تو تند دويد
و نمي دانستي باغبان باغچه همسايه
پدر پير من است
من به تو خنديدم
تا كه با خنده خود پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو ليك
لرزه انداخت به دستان من و
سيب دندان زده از دست من افتاد به خاك
دل من گفت: برو
چون نمي خواست به خاطر بسپارد
گريه تلخ تو را
و من رفتم و هنوز
سالهاست كه در ذهن من آرام آرام
حيرت و بغض تو تكرار كنان
مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چه مي شد اگر باغچه خانه ما سيب نداشت...

مگسی را کشتم
نه به این جرم که حیوان پلیدیست بد است
و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است

طفل معصوم به دور سر من میچرخید
به خیالش قندم
یا که چون اغذیه ی مشهورش تا به آن حد گندم

ای دو صد نور به قبرش بارد
مگس خوبی بود

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد
مگسی را کشتم

پيش از اينها فكر مي كردم خدا

                خانه اي دارد كنار ابرها

                    مثل قصر پادشاه قصه ها

                    خشتي از الماس و خشتي از طلا

        پايه ها ي برجش از عاج و بلور

        برسر تختي نشسته با غرور

    ماه، برق كوچكي از تاج او

    هر ستاره، پولكي از تاج او

        اطلس پيراهن او، آسمان

        نقش روي دامن او، كهكشان

رعد و برق شب، طنين خنده اش

سيل و توفان، نعره توفنده اش

                دكمه پيراهن او، آفتاب

                برق تيغ و خنجر او، ماهتاب

پيش از اينها خاطرم دلگير بود

    از خدا، در ذهنم اين تصوير بود

        آن خدا بي رحم بود و خشمگين

        خانه اش در آسمان، دور از زمين

                        بود، اما در ميان ما نبود

    مهربان و ساده و زيبا نبود

    در دل او دوستي جايي نداشت

            مهرباني هيج معنايي نداشت

            هرچه مي پرسيدم، از خود، از خدا

        از زمين، از آسمان، از ابرها

        زود مي گفتند: اين كار خداست

            پرس و جو از كار او كاري خطاست

            هر چه مي پرسي، جوابش آتش است

     آب اگر خوردي، عذابش آتش است

     تا ببندي چشم، كورت مي كند

            تا شدي نزديك، دورت مي كند

            كج گشودي دست، سنگت مي كند

            كج نهادي پاي، لنگت مي كند

با همين قصه، دلم مشغول بود

        خوابهايم، خواب ديو و غول بود

    خواب مي ديدم كه غرق آتشم

    در دهان شعله هاي سركشم

    در دهان اژدهايي خشمگين

            برسرم باران گُرزِ آتشين

            محو مي شد نعره هايم، بي صدا

                            در طنين خنده خشم خدا...

                                نيت من، در نماز و در دعا

    ترس بود و وحشت از خشم خدا

    هر چه مي كردم، همه از ترس بود

            مثل از بركردن يك درس بود

            مثل تمرين حساب و هندسه

            مثل تنبيه مدير مدرسه

                تلخ، مثل خنده اي بي حوصله

                سخت، مثل حلّ صدها مسئله

                    مثل تكليف رياضي سخت بود

                    مثل صرف فعل ماضي سخت بود

تا كه يك شب دست در دست پدر

        راه افتادم به قصد يك سفر

                در ميان راه، در يك روستا

                خانه اي ديديم، خوب و آشنا

            زود پرسيدم: پدر اينجا كجاست ؟

                گفت: اينجا خانة خوب خداست !

                گفت: اينجا مي شود يك لحظه ماند

                گوشه اي خلوت، نمازي ساده خواند

                باوضويي، دست و رويي تازه كرد

                با دل خود، گفتگويي تازه كرد

گفتمش: پس آن خداي خشمگين

    خانه اش اينجاست ؟ اينجا، در زمين ؟

        گفت: آري، خانه او بي رياست

        فرشهايش از گليم و بورياست

        مهربان و ساده و بي كينه است

        مثل نوري در دل آيينه است

                عادت او نيست خشم و دشمني

                نام او نور و نشانش روشني

                قهر او از آشتي، شيرين تر است

                مثل قهر مهربانِِ مادر است

دوستي را دوست، معني مي دهد

        قهر هم با دوست، معني مي دهد

                هيچ كس با دشمن خود، قهر نيست

                قهري او هم نشان دوستي است ...

تازه فهميدم خدايم، اين خداست

        اين خداي مهربان و آشناست

            دوستي، از من به من نزديكتر

            از رگ گردن به من نزديكتر

آن خداي پيش از اين را باد برد

            نام او را هم دلم از ياد برد

                آن خدا مثل خيال و خواب بود

                چون حبابي، نقش روي آب بود

                    مي توانم بعد از اين، با اين خدا

                        دوست باشم، دوست ، پاك و بي ريا

مي توان با اين خدا پرواز كرد

        سفره دل را برايش باز كرد

            مي توان در باره گل حرف زد

            صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

                چكه چكه مثل باران راز گفت

                با دو قطره، صدهزاران راز گفت

        مي توان با او صميمي حرف زد

        مثل ياران قديمي حرف زد

            مي توان تصنيفي از پرواز خواند

            با الفباي سكوت آواز خواند

    مي توان مثل علف ها حرف زد

    بازباني بي الفبا حرف زد

                مي توان در باره هر چيز گفت

                مي توان شعري خيال انگيز گفت

                                مثل اين شعر روان و آشنا

نه او با من

نه من با او

نه او با من نهاد عهدي، نه من با او

نه ماه از روزن ابري بروي بركه اي تابيد

نه مار بازويي بر پيكري پيچيد

شبي غمگين

دلي تنها

لبي خاموش

نه شعري بر لبانم بود

نه نامي بر زبانم بود

در چشم خيره بر ره سينه پر اندوه

باميدي كه نوميديش پايان بود

سياهي هاي ره را بر نگاه خويش مي بستم

و از بيراهه ها راه نجات خويش مي جستم  

نه كس با من

نه من با كس

سر ياري

نه مهتابي

نه دلداري

و من تنهاي تنها دور از هر آشنا بودم

سرودي تلخ را بر سنگ لبها سخت مي سودم

نواي ناشناسي نام من را زير دندانهاي خود بشكست

و شعر ناتمامي خواند

بيا با من

از آن شب در تمام شهر مي گويند

...
او با تو ؟

ولي من خوب مي دانم

از این شب های بی پایان،
چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم
نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم
و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را
به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند
نه همدردی،
نه دلسوزی،
نه حتی یاد دیروزی...
هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی
تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟

ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن
که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم
ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب
که تنها آرزوی پاک این دفتر
گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا
نه همدردی،
نه دلسوزی،
فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری
به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی...

    تو اي تنهاترين شاهد

        تو اي تنها در اين دنيا و هر دنيا

    بجز تو آشنايي من نمي‌يابم

    بجز تو تكيه‌گاه و همزباني من نمي‌خواهم

    مرا درياب

تو ميداني كه من آرام و دلپاكم

        و ميداني كه قلبم جز به عشق تو

                                            و نام تو

                                                 و ياد تو

                                                    نخواهد زد

و مي‌داني كه من ناخوانده مهماني در اين ظلمت‌سرا هستم

مرا درياب

    كه من تنهاترين تنهاي بي‌سامان اين شهرم

                                        مرا بنگر.. مرا درياب

قسم به راز چشمانم

    به‌ اقيانوس بي‌پايان رويايم

    به رنگ زرد به رنگ بي‌وفايي‌ها

    به عشق پاك

    به ايمانم

    به چين صورت مادر

    به دست خسته‌ي بابا

    به آه سرد تنهايي

    به قلب مرده‌ي زاغان

    به درد كهنه‌ي زندان

    به اشك حسرت روحم

    به راز سر به مُهر سينه‌ي اسبم

                            اگر دستم بگيري و

                                 از اين زندان رها سازي

                        برايت عاشقانه شعر خواهم گفت

                                                همين يك قلب پاكم را

                                                و روح بي‌قرارم را كه زنداني‌ست

                                                    به تو اي مهربان تقديم خواهم كرد

                مرا از غربت زندان رها گردان

                  نگاه بي‌پناهم بر در زندان تنهايي روح خسته‌ام خشكيد

                  مرا درياب

                        مرا درياب كه غمگينم

پوپکم، پوپک شیرین سخنم!

این همه غافل

از این شاخه به آن شاخه مپر

اینهمه قصه شوم از کـَس و ناکس مشنو

غافل از دام هوس

اینهمه دربر هر ناکس و هرکس منشین

پوپکم، پوپک شیرین سخنم!

تویی آن شبنم لغزنده گلبرگ امید

من از آن دارم بیم

کین لجنزار تو را پوپکم آلوده کند

اندر این دشت مخوف

که تو آزادیش ای پوپک من می خوانی

زیر هر بوته گل

لب هر جویه آب

پشت آن کهنه فسونگر دیوار

که کمین کرده ترا زیر درختان کهن

پوپکم! دامی هست

گرگ خونخوارهء بدکارهء بدنامی هست

سالها پیش دل من، که به عشق ایمان داشت

تا که آن نغمه جانبخش تو از دور شنید

اندر این مزرع آفت زدهء شوم حیات

شاخ امیدی کشت

چشم بر راه تو بودم

که تو کی میآیی

بر سر شاخه سرسبز امید دل من

که تو کی میخوانی؟

پوپکم! یادت هست؟

در دل آن شب افسانه‌ای مهتابی

که بر آن شاخه پریدی

لحظه‌ای چند نشستی

نغمه‌ای چند سرودی

گفتم: این دشت سیه خوابگه غولان است

همه رنگ است و ریا

همه افسون و فریب

صید هم چون تویی، ای پوپک خوش پروازم

مرغ خوش خوان و خوش آوازم

به خدا آسان است

این همه برق که روشنگر این صحراهست

پرتو مهری نیست

نور امیدی نیست

آتشین برق نگاهی ز کمینگاهی است

همه گرگ و همه دیو

در کمین تو و زیبایی تو

پاکی و سادگی و خوبی و رعنایی تو

مرو ای مرغک زیبا که به هر رهگذری

همه دیو اَند کمین کرده، نبینند تو را

دور از دست وفا، پنهان از دیده عشق

نفریبند تو را، نفریبند تو را…